Artikelen
Over angst
Niemand is zonder angst. Bij de één is angst alleen meer aanwezig en belemmerend in zijn/haar leven. Besef dat angst ook functioneel is. Primair beschermt het ons tegen gevaren en risico’s en helpt het ons te overleven. Maar het kan ook overheersend zijn en niet reëel.
Steeds meer realiseer ik me dat angst ook vaak een grondlegger is van zoveel andere kanten waar je last van kunt ondervinden. Alles perfect willen doen, je onzeker voelen, de controle niet los kunnen laten, áltijd maar werken, geen beslissingen kunnen nemen, je niet kwetsbaar op kunnen stellen, niet kunnen delegeren…
Misschien weet jij ook wel uit ervaring, dat verzetten geen zin heeft. Des te meer jij je verzet tegen de angst, des te harder zal het terugvechten. Vraag je eens af; wat wil de angst jou vertellen? Waar beschermt het je tegen en op welke punten belemmert het je? Bedenk dan ook eens wat voor jou de tegengestelde kant is die jou meer balans biedt? Bij de één zal dat (zelf)vertrouwen zijn of kwetsbaarheid, de ander kan wel wat meer nonchalance of onbevangenheid in zijn/haar leven gebruiken.
Dus geen angst voor angst. Fear no fear. En bedenk eens rustig wat het je daadwerkelijk vertelt…
Over de Innerlijke Criticus
Ken jij die dwingende innerlijke stem, die zich regelmatig laat horen, die jou bekritiseert, die jou duidelijk maakt wat je allemaal móet en vooral ook niet goed doet?
Aangenaam; het is je Innerlijke Criticus. Hij/zij ontwikkelt zich al heel vroeg in ons leven. Als kind krijgen we onvermijdelijk met pijn en afwijzing te maken. Om jezelf hiertegen te behoeden, afwijzing van de buitenwereld te vermijden, bekritiseer jij jezelf en wijs jij jezelf af. Des te lastiger, moeilijker, onveiliger de thuissituatie of de omstandigheden, des sterker zal de Innerlijke Criticus zich ontwikkelen om te overleven.
De Innerlijke Criticus is bezorgd. Bezorgd dat we niet slagen en niet geaccepteerd worden. Want laat dit nu één van onze meest primaire behoeften zijn; geborgenheid, veiligheid en het gevoelen ergens onderdeel van te zijn. Het klinkt misschien gek, maar laat het een geruststelling zijn dat jij nóóit zult voldoen aan de eisen die de Innerlijke Criticus aan je stelt. Die gedachte kun je alvast laten varen.
Bedenk eens waar deze innerlijke stem jou wel van nut is? En daarna waarbij hij/zij geen toegevoegde waarde levert? Deze gedachte(n) kun je dus loslaten. Ik zou zeggen…het ene oor in, het andere uit…
.
Over irritaties
Ken je dat? Die irritatie die úit je tenen komt…? Die ene collega die verantwoordelijkheden van zich afschuift, die vriend(in) die alleen maar over zichzelf lijkt te kunnen praten of je partner die zich niet druk maakt over de dagelijkse beslommeringen.
Ja? Voel je ‘m?
Wat vertelt die irritatie ten opzichte van die ander jou over jezelf? Kan het zijn dat die ander iets (meer) heeft van een kant, een eigenschap, die jij bij jezelf wat meer aanwezig zou willen zien? Voor mij is het een eyeopener sinds ik het op die manier bekijk. Het geeft mij ‘lucht’.
Ik zal voorgaan. En kleur bekennen… In het verleden kon ik me op de werkvloer nog weleens irriteren aan collega’s die nonchalant te werk gingen en mijns inziens half werk leverden. Want meer dan 100% was nu eenmaal mijn standaard. Altijd de ambitie om het de volgende keer nóg beter te doen. En er zeker van te zijn dat je nérgens iets laat liggen.
En dat wat die ander dan, mijns inziens, liet liggen pakte ik er ook bij op. Zo hield ik alle bordjes draaiende. Het leverde me weinig op. Behalve vooral een energielek aan frustratie en irritatie.
Nu kijk ik er anders op terug. Zie ik dat ik ook wat meer los had mogen laten. Dat wat meer nonchalance ook zo z’n voordelen heeft. En steeds vaker vind ik nu een balans tussen ‘nooit goed genoeg’ en ‘goed genoeg’.
Voíla…nu is het aan jou. Wat vertelt het jou? Die irritatie die vanuit je ténen komt?
Over gedoe
Heb jij dat ook weleens? Dat iets simpels ineens heel ingewikkeld lijkt? Wanneer je gedoe hebt op je werk, binnen je relatie, je gezin of familie, wat doe jij dan? – Freeze? – Flight?- Fight?Eigenlijk zijn alle drie de opties vaak een vorm van vluchten. Een vlucht voor datgene wat je op dat moment écht voelt.
Ons brein kiest nu eenmaal voor de ‘bekende’ weg. De weg van (neurale) paden die het al kent. Deze paden zijn vaak al aangelegd in onze vroege jeugd. Alles in het werk gesteld om te voorkomen dat je pijn oploopt. Pijn in de vorm van afwijzing, afkeuring, afwijzing, onveiligheid en eenzaamheid.
In eerste instantie ben je misschien gestopt met jouw daadwerkelijke gevoelens te uiten, om vervolgens ook jezelf weg te houden van datgene wat je daadwerkelijk voelt. Alles in het werk gesteld om jezelf te beschermen. Het zijn jouw afweermechanismen.
Zo houd jij de touwtjes in handen. Toch…?
Ik geef je op een briefje dat het ergens aan zal kloppen bij je. Vaak zal ons lichaam de eerste signalen afgeven. Het zal je prikken en porren totdat je er gehoor aan geeft. Maar we kunnen herprogrammeren! Paden aanleggen die jou toegang zullen verschaffen tot jouw daadwerkelijke emoties. En die de basis zijn om het échte, eerlijke gesprek aan te gaan met jezelf en de mensen om ons heen.Zo kom je steeds en steeds dichter bij wie jij echt bent. En zeg nou zelf…daarmee heb je pas écht de touwtjes in handen.