ARTIKELEN
Over (drijf)veren
Als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Niets mis mee. Als het ook daadwerkelijk is wat jij wilt…
Veel mensen blijven doen wat ze doen, omdat ze er nu eenmaal goed in zijn. Want ja…zeg nu zelf. Hoe verleidelijk zijn die schouderklopjes en veren nu eenmaal?
Maar over veren gesproken, zijn het ook daadwerkelijk jouw drijfveren?
Ervaar eens op zo’n werkdag. Brengt het jou datgene wat je belangrijk vindt in jouw leven? Krijg je energie van datgene wat je doet?
Ben je nieuwsgierig genoeg om er eens (opnieuw) naar te kijken?
Veren zijn nog geen drijfveren.
Wat wil jij later worden als je groot bent?
Over gezien worden
Hoe vaak is ‘gezien worden’ en de behoefte aan bevestiging wel niet de grondlegger van dat onuitgesproken en onbestemde gevoel dat jij vast weleens ervaart binnen je gezin, familie, vrienden of op je werk? Een fundamentele behoefte van ieder mens, van ieder kind. Veiligheid, geborgenheid, maar ook de bevestiging dat jij er mag zijn en ergens bij hoort.
Als kind heeft eenieder weleens afwijzing ervaren. Al is het maar in de meest kleine vorm. En wat doe jij dan, als je afwijzing ervaart? Vecht je, vlucht je of bevries je?
Als je de behoefte aan bevestiging en ‘gezien worden’ bij een ander denkt te kunnen vervullen, dan heb ik teleurstellend nieuws voor je. Die zoektocht is onuitputtelijk. Je gaat het nooit krijgen.
Ga eerst eens even terug naar jezelf. Zie jij jezelf? Zie jij jezelf écht?
Zoals je bent. En niet zoals je denkt te moeten zijn volgens jouw overtuigingen vanuit het verleden.
Pas wanneer jij jezelf kunt bevestigen dat jij er mag zijn, zoals je bent, zul je ervaren dat je de bevestiging van die ander niet meer nodig hebt om invulling te geven aan jouw identiteit.
En echt.. Dat scheelt een hoop gedoe in je relaties; met je partner, binnen je gezin, familie, vrienden en op de werkvloer.
Over 'de echte vent'
‘Dus zeg me wie het verste piesen kan. Wie is het mietje, wie de man. Je lokt de baas niet uit de tent. Zeg me, wie is een echte vent’
Daar zit hij dan. Hij vertelt me; “Weet je, ik ben rotsvast. Ik val nooit om. Ik ga altijd door.” Hij zegt het met gepaste trots. Gepast. Want het heeft hem ver gebracht, helemaal tot hier. Al zijn gereedschappen heeft hij ervoor ingezet; zijn moed, zijn gedrevenheid, zijn doorzettingsvermogen.
Maar we weten inmiddels allebei dat dit het verhaal is dat hij zichzelf vertelt. Zijn overtuiging is dat hij nóóit mag omvallen en áltijd door móet.
Zijn brein is gevuld met deze gedachten. Maar gelukkig is zijn lijf slimmer dan dat. Het geeft hem volop signalen, het port en prikt aan alle kanten. En niet voor even, al jaren.
Totdat hij luistert… en hoort wat zijn lijf hem vertelt. Dus zeg me; wat vertelt jouw lijf aan jou?
Over angst
Niemand is zonder angst. Bij de één is angst alleen meer aanwezig en belemmerend in zijn/haar leven.
Besef dat angst ook functioneel is. Primair beschermt het ons tegen gevaren en risico’s en helpt het ons te overleven. Maar het kan ook overheersend zijn en niet reëel.
Steeds meer realiseer ik me dat angst ook vaak een grondlegger is van zoveel andere kanten waar je last van kunt ondervinden. Alles perfect willen doen, je onzeker voelen, de controle niet los kunnen laten, áltijd maar werken, geen beslissingen kunnen nemen, je niet kwetsbaar op kunnen stellen, niet kunnen delegeren…
Misschien weet jij ook wel uit ervaring, dat verzetten geen zin heeft. Des te meer jij je verzet tegen de angst, des te harder zal het terugvechten.
Vraag je eens af; wat wil de angst jou vertellen? Waar beschermt het je tegen en op welke punten belemmert het je?
Bedenk dan ook eens wat voor jou de tegengestelde kant is die jou meer balans biedt?
Bij de één zal dat (zelf)vertrouwen zijn of kwetsbaarheid, de ander kan wel wat meer nonchalance of onbevangenheid in zijn/haar leven gebruiken.
Dus geen angst voor angst. Fear no fear. En bedenk eens rustig wat het je daadwerkelijk vertelt…
Over irritaties
Ik daag je uit! Ken je dat? Die irritatie die úit je tenen komt…? Die ene collega die verantwoordelijkheden van zich afschuift, die vriend(in) die alleen maar over zichzelf lijkt te kunnen praten of je partner die zich niet druk maakt over de dagelijkse beslommeringen. Ja? Voel je ‘m? En dan nú de uitdaging.
Wat vertelt die irritatie ten opzichte van die ander jou over jezelf? Kan het zijn dat die ander iets (meer) heeft van een kant, een eigenschap, die jij bij jezelf wat meer aanwezig zou willen zien? Voor mij is het een eyeopener sinds ik het op die manier bekijk. Het geeft mij ‘lucht’.
Ik zal voorgaan. En kleur bekennen… In het verleden kon ik me op de werkvloer nog weleens irriteren aan collega’s die nonchalant te werk gingen en mijns inziens half werk leverden. Want meer dan 100% was nu eenmaal mijn standaard. Altijd de ambitie om het de volgende keer nóg beter te doen. En er zeker van te zijn dat je nérgens iets laat liggen.
En dat wat die ander dan, mijns inziens, liet liggen pakte ik er ook bij op. Zo hield ik alle bordjes draaiende. Het leverde me weinig op. Behalve vooral een energielek aan frustratie en irritatie.
Nu kijk ik er anders op terug. Zie ik dat ik ook wat meer los had mogen laten. Dat wat meer nonchalance ook zo z’n voordelen heeft. En steeds vaker vind ik nu een balans tussen ‘nooit goed genoeg’ en ‘goed genoeg’.
Voíla…nu is het aan jou. Wat vertelt het jou? Die irritatie die vanuit je ténen komt?
Over jouw innerlijke criticus
Ken jij die dwingende innerlijke stem, die zich regelmatig laat horen, die jou bekritiseert, die jou duidelijk maakt wat je allemaal móet en vooral ook niet goed doet? (Ik ken hem/haar persoonlijk héél goed.)
Aangenaam; het is je ‘innerlijke criticus. Hij/zij ontwikkelt zich al heel vroeg in ons leven. Als kind krijgen we onvermijdelijk met pijn en afwijzing te maken. Om jezelf hiertegen te behoeden, afwijzing van de buitenwereld te vermijden, bekritiseer jij jezelf en wijs jij jezelf af. Des te lastiger, moeilijker, onveiliger de thuissituatie of de omstandigheden, des sterker zal de innerlijke criticus zich ontwikkelen om te overleven. De innerlijke criticus is bezorgd. Bezorgd dat we niet slagen en niet geaccepteerd worden. Want laat dit nu één van onze meest primaire behoeften zijn; geborgenheid, veiligheid en het gevoelen ergens onderdeel van te zijn.
Het klinkt misschien gek, maar laat het een geruststelling zijn dat jij nóóit zult voldoen aan de eisen die de innerlijke criticus aan je stelt.
Die gedachte kun je alvast laten varen. Bedenk eens waar deze innerlijke stem jou wel van nut is? En daarna waarbij hij/zij geen toegevoegde waarde levert? Deze gedachten kun je dus loslaten. Ik zou zeggen…het ene oor in, het andere uit.